Aldus Ron Silliman

"The avant became the post-avant the minute poets began to think of themselves as part of a broader avant-garde tradition, given that avant-gardism is a fundamentally synchronic move within the arts and tradition is fundamentally diachronic, rendering “avant-garde tradition” an oxymoron of practice."

Alweer een mooie post van Ron Silliman. Wat hij zegt over hybrid poetics / hybridism / third way poetics treft me als bijzonder juist. Voor de duidelijkheid: in de Amerikaanse poëzie heb je School of Quietude, de traditie die zichzelf graag als de default-manier van poëzie schrijven ziet en zich dus presenteert als natuurlijk / vanzelfsprekend / ahistorisch, en je hebt 'post-avant', een heel conglomeraat van innovatieve poëzieën (?) die vooral dit idee van een soort default manier van poëzie schrijven verwerpen en permanent het Experimentele opzoeken.

De laatste jaren zijn er echter stemmen opgegaan om toch vooral een midden te zoeken tussen deze twee uitersten, kortom een derde weg te zoeken die van beide scholen behoudt wat er goed aan is. Silliman gelooft er niet zo in:

"Rather than being the best-of-all-worlds, hybrid poetics inevitably must become a thing in (and for) itself & one might read newer hybridists, such as Donna Stonecipher, as instances of this. Where it eventually will sit vis-à-vis the two older, broader traditions is, ultimately, up for grabs. But I tend to think of it in gravitational terms – I think it’s destined to fall into the orbit of one or the other pole."

Ik geloof niet dat deze situatie met twee kampementen voor de Nederlandse poëzie opgaat, maar ik moest hier wel denken aan het inmiddels flink verguisde nieuwe boek van Thomas Vaessens, De revanche van de roman, waarin de mythe van de derde weg ook weer wordt uitgevent. Bij Vaessens is dat een middenweg tussen relativistisch postmodernisme en autoritair humanisme, laatpostmodernisme geheten. Nog afgezien van het feit dat het gezoek naar derde wegen een typisch burgerlijk-humanistisch trekje heeft: ook Vaessens' derde weg is gewoon weer een nieuwe default, een nieuwe autoriteit, kortom, een nieuwe status quo.